Kijk uit malloot, een kokosnoot!

Hallo dierbaren!

Het mooie van reizen is dat je eigenlijk ieder moment kan beslissen al je plannen om te gooien! En dat hebben we zojuist gedaan! Angkor Wat, Phnom Penh, Killing Fields: we komen eraan! Morgen naar Cambodja. Toch maar wel, ook al hadden we dat plan een maandje geleden al lang over boord gegooid. Dat betekent wel dat we met pijn in ons hart redelijk vroeg afscheid moeten nemen van de Thaise eilanden. In de wetenschap dat er op Bali en in Afrika nog genoeg mooie stranden op ons wachten besloten we vanmiddag in een splitseconde voor een herziening der plannen.

Maar we gaan niet de grens over zonder een paar lovende woorden over de paradijselijke laatste dagen. Vier dagen geleden kwamen we aan op Koh Chang, een groot eiland ten zuidoosten van Bangkok. In één woord: super. In wat meer woorden: écht te gek. Heerlijk strand (White Sand Beach) en een heerlijk guesthouse (Rock Sand Beach) waar we iedere avond in slaap vallen met het geluid van brekende golven. Wat we hebben gedaan: opstaan, ontbijten, zwemmen, luieren, zwemmen, lunchen, luieren, zwemmen, etc. En ook lezen! Heel veel lezen. En als je geen boeken meer hebt, pak je al het andere dat voorhanden is. Nooit geweten dat ik zo blij kon zijn met een NRC Handelsblad van 9 oktober! Oh, ja en één dag een mooie snorkeltrip gedaan langs diverse eilanden hier in de buurt op een boot met een bond gezelschap. Was heel mooi, heel veel kleurrijke vissen gezien, die Dora, als ze massaal aan je lichaam begonnen te sabbelen, een beetje op de zenuwen werkten.

Tussen het tijdstip dat we onze vorige blog plaatsten en aankomst op Ko Chang hebben we nog twee steden bezocht. Eerst Ayutthaya, een mooie stad vol met allerlei ruines van het oude Siam-rijk. Daarna vertrokken richting Kanchanaburi. Een erg toeristische plek, maar wel historisch interessant. Het is namelijk de stad van de Bridge Over The River Kwai (leermoment: spreek uit als Kwè), waarbij tijdens bouw daarvan 28.000 Nederlanders zijn omgekomen. De brug op de foto’s is trouwens niet de houten brug van de film, maar de metalen, die ook in WOII is gebouwd door krijgsgevangenen. Maar genoeg historie en sowieso genoeg gepraat! Dora en ik gaan eten, we missen jullie steeds meer, maar desondanks gaan we proberen iets later terug te komen dan 15 februari. Schrik niet: het zal niet meer dan een weekje zijn!

Liefs van ons!

Timo & Dora