Sabaidi! ( Hallo in Lao)

Lieve familie en vrienden,

Dagen vliegen als een schaduw rond! Niet te geleeeeuuuven, wij zijn alweer begonnen aan week negen van onze reis. Momenteel bevinden we ons in Vientiane, de hoofdstad van Laos, waar de zon zich van zijn geelste kant laat zien. Geen tyfoon te bekennen, de enige tegenspoed van de afgelopen week is een behoorlijk lelijk brandwondje op het been van Dora en brommerpech op het platteland van Laos.

Vorige week woensdag hebben we de bus gepakt van Dong Ha (Vietnam) naar Savannakhet (Laos). Na de grensovergang stopte het tot ons grote genoegen meteen met regenen. We dachten dat Savannakhet wel een aardig grote stad zou zijn, maar het bleek niet meer dan een groot boerendorp. Heel kalm en vredig, straten van rood zand, amper iemand op straat: een behoorlijk groot verschil met Vietnam, maar eigenlijk ook best wel even lekker. Hostel was prima (schoenen uit voordat je binnenstapt!), alleen hadden de buren een haan die de volgende dag rond hanentijd wakker werd: 04.00 uur ’s ochtends!! Vroeg wakker dus, en meteen maar weer een bus gepakt naar Thakhek.

In Thakhek verbleven we echt in het mooiste hostel waar ik ongeveer ooit ben geweest. Prachtige kamer, sfeervolle tuin met kampvuur, lekker eten en alles voor een fraai prijsje. Eerste avond leuke mensen ontmoet (een jongen en een meisje uit Engeland, die net terugkwamen van een meerdaagse scootertrip), en de volgende ochtend meteen zelf een scooter gehuurd. Een paar grotten bezocht en vooral genoten van de natuur. Laos is ontzettend groen en heuvelachtig. Alles prima, alleen was de lunch ranzig (kip waar de veren nog aan zaten) en brandde Dora haar been aan de uitlaat. Het leek wel mee te vallen, maar die plek op haar been werd steeds roder en groter. Toch maar even langs de apotheek gegaan, zalf gekocht en het ingepakt. Dankzij de raadpleging van ons medische team in Nederland (Lies en Breg), weten we dat we ons niet echt zorgen hoeven te maken, alleen een beetje op moeten passen met zwemmen. Dora had er verder ook niet echt last van, het zag er alleen zo akelig uit.

Volgende doel: de Konglor Caves. Om deze 7,5 km lange ondergrondse riviergrot te bereiken reisden we zaterdag af naar het stadje Nahin. Het zat ons niet echt mee. Eerst misten we een overstap in Vieng Kham omdat niemand in de bus ook maar een woord Engels sprak en alle mensen op alles wat we vroegen alleen maar ‘no’ zeiden. Is dit Vieng Kham? ‘No’. Waar is Vieng Kham? ‘No’. Zijn we al voorbij Vieng Kham? ‘No!’ Nou mooi wel, dus we konden weer een bus terugpakken. Daarna werden we in Nahin nog een keer verkeerd gestuurd waardoor we drie kilometer in volledige bepakking extra moesten afleggen en tot slot bleek het hostel ook niet wat we er van hadden verwacht. In de Eenzame Planeet (editie 2007) alleen maar lovende woorden en er stond dat er een zwembad in aanbouw was die medio 2008 klaar zou zijn. Yeah right! Dat zwembad in aanbouw was een inmiddels weer dichtbegroeide zandkuil, waar de plaatselijke zwerfhonden een beetje in lagen te rollebollen. Met gebarentaal wisten we wel een kamer te boeken (er werkten die dag alleen een meisje van een jaar of twaalf en haar gehandicapte broertje van vijf). Kamer was oké,alleen waren ze de sleutel kwijt en dat terwijl we net onze spullen erin hadden gezet en de deur achter ons dicht hadden getrokken. Aaarch! Het meisje bellen en druk praten, komt even later dat gehandicapte jochie met een sloophamer aanzetten om de deur in te rammen. Het werd allemaal zo David Lynch dat we maar even in het dorp zijn gaan eten. Toen we terugkwamen hadden ze inderdaad het slot uit de deur geslagen, maar wel onze spullen netjes in een andere kamer ondergebracht. Verder was er niets te beleven in dat gehucht…

Gelukkig maakten de volgende dag die Caves alles ruimschoots goed. De 42 kilometer lange scootertocht er naartoe was sowieso al fenomenaal en met een klein bootje in het donker door dat grottencomplex was nog mooier. Net de Efteling! Ook nog heerlijk in de rivier gezwommen. Op de terugweg begon alleen de scooter te zieperen: lekke band midden in de polder. Gelukkig kwamen we na ongeveer twee kilometer lopen bij een dorp waar een garage was. Daar fiksten ze het binnen een half uur, terwijl wij aan de overkant lekker een colaatje konden drinken en Dora een paar prachtige foto’s kon schieten (zie foto’s). Ik was nog even bang voor de kosten, maar ook dat viel mee: 40 eurocent. Heb ik afgerond naar boven. Al met al echt een topdag en ’s avonds bij het hostel slaagden ze er zelfs in voor ons een biefstukje te maken!

Gisteren vetrokken richting Vientiane: honderd man in een bus voor vijftig, een paar kippen erbij en zakken meel en vol gas door de bergen! Nu dus in Vientiane, groter dan ik had verwacht, veel Franse invloeden en heerlijk eten. Vandaag al een visum geregeld voor Thailand, die kunnen we morgen ophalen. Maar voordat we de grens oversteken blijven we nog minstens een week hier in Laos, want er is nog genoeg te zien!

Voor nu veel liefs van Timo en Dora!

PS1: Dank voor al jullie reacties, vinden we echt hartstikke leuk!

PS2: Alle Ajacieden gefeliciteerd met afgelopen zondag!

PS3: Ik ben blij dat Morrissey nog leeft!

PS4: Wat is de nieuwe Ian Brown een topper!

PS5: Staat ons geld nog veilig bij de DSB Bank, ik hoor rare berichten…

PS6: Dat was een late grap, ik geef het toe!